Jestem. Plan się realizuje. Ale czegoś mi brak. Siebie mi brak. Zwykłe rzeczy przypominają mi znienacka o mnie. Piosenka w radiu, czyjeś wakacyjne plany, spadająca gwiazda, której nie widziałam, bo nie patrzę w niebo. Zgubiłam się. I strasznie się boję, że idę nie swoją drogą. Mam ochotę czymś ostrym otworzyć swoje wnętrze i sprawdzić czy tam jestem. Pośród mięsa, tętna i krwi.